Του Γιάννη ΜΑΓΚΛΑΡΑ
Προέδρου του Δ.Σ του Σ.Ο.Σ
Η επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 23/2 ήταν αναμφισβήτητη, όσο αφορά τα ποσοστά συμμετοχής των εργαζομένων σ’ αυτή και στις απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων. Η συμμετοχή και άλλων κοινωνικών κινημάτων (δεν πληρώνω - δεν πληρώνω, ενάντια στο δημόσιο χρέος, Κερατέα κ.λ.π) όπως και χιλιάδων μη ενταγμένων στα συνδικάτα εργαζομένων αλλά και μικροεπαγγελματιών και εμπόρων ήταν ένα νέο ποιοτικό στοιχείο αυτής της κινητοποίησης.
Στην Αθήνα, το συλλαλητήριο και η πορεία ξεπέρασαν σε συμμετοχή κάθε προηγούμενο. Στην Τρίπολη η συγκέντρωση και το συλλαλητήριο του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας και της ΑΔΕΔΥ ξεπέρασαν σε συμμετοχή κάθε προηγούμενο, ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων.
Τα πιο σημαντικά όμως στοιχεία αυτής της κινητοποίησης ήταν η μαζικότερη από κάθε άλλη φορά συμμετοχή των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και κυρίως των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων.
Η πανελλαδική απεργία με την μαζικότητα και τη μαχητικότητά της έστειλε πολλαπλά μηνύματα προς την κυβέρνηση και την τρόικα, ότι οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν και δεν ανέχονται πια τις αντεργατικές πολιτικές τους, αλλά και προς τις ηγεσίες των συνδικάτων να εγκαταλείψουν την συμβιβαστική πρακτική τους, να επιδείξουν σταθερότητα και συνέπεια στην υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων και να κλιμακώσουν νικηφόρα τους αγώνες.
Η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας ήταν ανάλογη με αυτή των αντίστοιχων κινητοποιήσεων στις 5 Μάη και στις 15 Δεκέμβρη του 2010. Οι τρεις αυτές κινητοποιήσεις αποτελούν την κορύφωση των εργατικών αντιστάσεων κατά του μνημονίου και των κατεδαφιστικών κυβερνητικών πολιτικών κατά τη διάρκεια του τελευταίου δεκάμηνου.
Στο σύνολο τους όμως αυτές οι αντιστάσεις, παρά τις ισχυρές εκλάμψεις τους, δεν ήταν ποιοτικά και ποσοτικά ανάλογες της έντασης και του χαρακτήρα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι αυτή την περίοδο, ούτε μπόρεσαν να ανακόψουν ή να ακυρώσουν τις αντεργατικές επιδιώξεις της τρόικας, της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στην αδυναμία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος για αντικειμενικούς και πολιτικούς λόγους.
Επειδή, λοιπόν, οι πολιτικές του μνημονίου και της κυβέρνησης οδηγούνται σε χρεοκοπία, επειδή η απόγνωση και η οργή των εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, νέων και μικρομεσαίων επαγγελματιών και αγροτών ξεχειλίζουν και φαίνεται να ωριμάζουν σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που μπορεί να οδηγήσουν σύντομα σε μεγάλες ανατροπές.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να κλιμακώσει τους αγώνες του ενόψει της συνόδου κορυφής της Ε.Ε στα τέλη Μαρτίου, όπου προετοιμάζονται να παρθούν αποφάσεις που θα βάλουν για πολλά χρόνια στο γύψο τα δικαιώματα των εργαζομένων σ’ όλη την Ευρώπη.
Με τις περικοπές στις μισθολογικές δαπάνες και σε λειτουργικά έξοδα στα πλαίσια του νέου αναθεωρημένου μνημονίου επιβάλεται άμεσα ο ενιαίος, κοινά σχεδιασμένος και καλά συντονισμένος αγώνας όλων των εργαζομένων σε όλες τις ΔΕΚΟ, στο πλαίσιο μιας ενιαίας αγωνιστικής απάντησης συνολικά του κόσμου της εργασίας στις κατεδαφιστικές πολιτικές
Το συνδ. κίνημα έχει λίγο ή καθόλου χρόνο να κάνουμε αυτά που απαιτούν οι έκτακτες ανάγκες των καιρών, αλλιώς θα ζητηθούν από τις μελλοντικές γενιές της εργατικής τάξης ιστορικές ευθύνες, γιατί δεν έκανε όσα έπρεπε, ώστε οι δυνάμεις του κεφαλαίου να μην γυρίσουν το ρολόι των εργατικών κατακτήσεων δύο αιώνες πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου