Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Η μαζική αντίδραση των εργαζομένων και η συσσωρευμένη οργή στο τέλος θα νικήσουν


         Του  ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ   Σαράντου

           Αναπληρωτής  Πρόεδρος 
   της Διοίκησης του Ε.Κ.Αρκαδίας

Σήμερα, σε κάθε εργαζόμενο στη ΔΕΗ, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Θα επιτρέψει να ξεπουληθεί, να ιδιωτικοποιηθεί ο τόπος του, ο φυσικός του πλούτος, οι υποδομές του, οι λιγνίτες, τα νερά, τα δίκτυα και τα εργοστάσια, τα λιμάνια, τα τρένα, τα σχολεία, τα νοσοκομεία; Όχι μόνο γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αξιοπρεπούς κοινωνικής οργάνωσης. Αλλά γιατί αν ξεπουληθούν, ιδιωτικοποιηθούν και καταργηθούν όλα αυτά δεν μένει τίποτα στη χώρα και το λαό της. Αυτό προβλέπει το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» για έναν ολόκληρο λαό. Αφού αρπάξουν, ξεπουλήσουν και ξεζουμίσουν ότι απέμεινε σε αυτόν τον τόπο, να καταστήσουν και το λαό περιττό. Ήδη σήμερα καθιστούν περιττή τη νεολαία μας καταδικάζοντάς τη στην ανεργία και τη μετανάστευση. Κυβέρνηση και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι καλώς πρέπει να ξεπουληθεί η χώρα, κι εξαντλούν τον «καυγά» τους στο αν το ξεπούλημα θα γίνει με «πρόγραμμα» ή βιαστικά. Μας λένε ότι οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα, οι κοινωνικές παροχές πρέπει να κατέβουν εκεί που «αντέχει η οικονομία» κι εννοούν εκεί που απαιτεί ο ΣΕΒ, οι τράπεζες, οι διεθνείς «αγορές» κι οι τοκογλύφοι τους. Δηλαδή, εκεί που δεν αντέχουμε εμείς! Εν πολλοίς, συμφωνούν στην ουσία και διαφωνούν στα διαδικαστικά και τα «επικοινωνιακά». Αυτό έδειξε και η παρ’ ολίγον συγκυβέρνηση. Λες και το πρόβλημα είναι αν τα πρόσωπα που θα μας ρημάξουν θα είναι ή όχι «κοινής» αποδοχής. Η εμπειρία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και της απελευθέρωσης των αγορών δείχνει ακριβώς, πώς ο δημόσιος πλούτος μετατρέπεται σε δημόσιο χρέος, πώς τα δημόσια έσοδα μετατρέπονται σε κέρδη των ιδιωτών μετόχων και επιδοτήσεις των ιδιωτών ανταγωνιστών, πώς τα δημόσια αγαθά μετατρέπονται σε πανάκριβα εμπορεύματα, απλησίαστα για τους πολλούς.  20 χρόνια ιδιωτικοποιήσεων δεν απέφεραν (με τις καλύτερες εκτιμήσεις) πάνω από 25 δις στο ελληνικό δημόσιο. Δεν περιόρισαν τα ελλείμματα και γιγάντωσαν το χρέος. Στο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» προβλέπεται να πουληθεί δημόσια περιουσία κι επι­χειρήσεις με συνολική οικο­νομική επιφάνεια άνω των 120 δις ? για να εισπραχθούν 12 - 17 δις. Τα χρήματα αυτά θα πάνε κατευθείαν στους δανειστές. Σταγόνα στον ωκεανό. Μόνο τη διετία 2012 - 13 προβλέπονται δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους που ξεπερνούν τα 100 δισ. Γι' αυτό διαλύουν τη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας; Γι' αυτό μας οδηγούν στη φτώχεια; Η απάντηση είναι προφανής: Εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας για να αποτελέσουν την ατμομηχανή της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ενίσχυση των εισοδημάτων της εργαζόμενης οικογένειας για να ξαναμπεί σε κίνηση η εσωτερική αγορά. Αυτοί θέλουν περισσότερο ελαστική εργασία χωρίς κανένα δικαίωμα. Εμείς πρέπει να διεκδικήσουμε πλήρη ανελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις, σταθερή δουλειά με δικαιώματα, προστασία των ανέργων. Η ΔΕΗ και συνολικά η ηλεκτρική ενέργεια, ο ΟΤΕ και συνολικά οι επικοινωνίες, όπως ακριβώς η Υγεία, η Παιδεία και η Πρόνοια δεν μπορούν να είναι αντικείμενα κερδοσκοπίας. Καλύπτουν ζωτικές ανάγκες για το παρόν και το μέλλον του λαού και της χώρας. Όλο και πιο συχνά, οι εργαζόμενοι ξεπερνούν ιδεολογικές περιχαρακώσεις δεκαετιών και συζητούν για το τι πρέπει να γίνει και πώς. Σαν να βγαίνουμε από λήθαργο, συνειδητοποιούμε ότι η δουλειά μας, το ψωμί της οικογένειάς μας, το παραγωγικό δυναμικό της χώρας μας, το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας, τα όνειρα και οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής ποινικοποιούνται, καταργούνται και ξεπουλιούνται από αυτούς που αφαιμάσσουν χρόνια τώρα κάθε ικμάδα αυτού του τόπου, αυτού του λαού. Τους μόνους και μόνιμους φοροφυγάδες, τεμπέληδες και κρατικοδίαιτους σε αυτή τη χώρα: τους μεγαλοβιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες. Οι τράπεζες και οι διεθνείς αγορές αφού χρέωσαν, υποθήκευσαν και κερδοσκόπησαν πάνω στις βασικότερες ανάγκες μας (σπίτι, υγεία, σπουδές των παιδιών μας, κ.ο.κ.) ζητούν τώρα να βουλιάξουν ολόκληροι λαοί για να σωθούν τα υπερκέρδη τους. Για να σωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλιακών κολοσσών - τραπεζών και το ευρώ τους, που ξεκλήρισαν την αγροτική μας παραγωγή, σακάτεψαν την όποια βιομηχανία είχαμε, «απελευθέρωσαν» και ξεπούλησαν δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές που στήριζαν την οικονομία αυτού του τόπου. Οι πολιτικοί τους υπηρέτες, οι αναίσχυντοι του «όλοι μαζί τα φάγαμε» είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα και το λαό της στη σημερινή κατάσταση, είναι αυτοί που οραματίζονται μια νέα πρωτιά για τη χώρα μας: την πρώτη τριτοκοσμική χώρα μέλος της Ε.Ε.! Είναι τα παπαγαλάκια τους που καλλιεργούν την ηττοπάθεια, το «τίποτα δεν γίνεται», των «προαποφασισμένων μονόδρομων». Τα αναμασούν καθημερινά στα ΜΜΕ τους, στις εφημερίδες τους. Η δύναμη βρίσκεται σε μας! Στους εργαζόμενους και στο λαό μας. Στις Απεργίες και στις Πλατείες. Κι όσο θα δυναμώνουν οι Απεργίες, τόσο θα δυναμώνει η φωνή και το πολιτικό βάρος της λαϊκής θέλησης και στις Πλατείες! Σήμερα, ο καθένας μας καταλαβαίνει ότι η επιτυχία του αγώνα μας σαν εργαζομένων στη ΔΕΗ, ταυτίζεται με το ΡΕΥΜΑ ΦΘΗΝΟ - Η ΔΕΗ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ. Συνδέεται περισσότερο από ποτέ με τη διεκδίκηση συγκεκριμένης και άμεσης πρότασης διεξόδου της χώρας και του λαού, από τα σημερινά «αδιέξοδα». Και τέτοια πρόταση είναι η άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους. Όχι μόνο γιατί είναι τοκογλυφικό, όχι μόνο γιατί επί της ουσίας επιβλήθηκε από τους ίδιους τους τοκογλύφους και το πολιτικό τους προσωπικό εντός κι εκτός Ελλάδας. Αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί, όσο κι αν ξεπουληθεί η χώρα κι ο λαός μας, όσο κι αν «φθηνύνουμε» και πεινάσουμε. Η «σωτηρία» που μας προσέφεραν εδώ κι ένα χρόνο, ανέβασε το χρέος από 127,1% στο 142,8% του ΑΕΠ. Αμφιβάλλει κανείς για το πού θα το εκτινάξει το «μεσοπρόθεσμο»; Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Σωτηρία υπάρχει μόνο αν στερήσουμε τους τεράστιους πόρους που απορροφά το χρέος από τις διεθνείς «αγορές» και τους τοκογλύφους και τον διοχετεύσουμε στην ανασυγκρότηση της οικονομίας και στη εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Το συνδικαλιστικό κίνημα επιβάλλεται να κλιμακώσει τον αγώνα και να συντονίσει τη δράση του με όλο τον κόσμο που παλεύει, αντιδρά και συγκεντρώνεται στις πλατείες σε όλη τη χώρα.                                             

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου